Elbet Bir Gün…

Hem yeşermeye hem solmaya meyilli bir ruh taşırken içimizde, attığımız onca adım bizi mutlak sona yaklaştırıyor çaresiz.Hüzün ve sevinç arasındaki cılız köprüde koşar adım yürürken, pişmanlıklarımızı bir yanımıza alalım, mutluluklarımızı diğer yanımıza; öyle ya, dengeyi sağlamak lazım hayatta.Pişmanlıklar bile karartmamalı insanın yüzünü, hatta onlara pişmalık bile dememeli. Dengeyi bozması mümkün ne kadar yük varsa atmalı.Bunu söylemek kolay… Ben de zaman zaman, ruhumun baharlar açtığı mevsimlerde, “pişmanlık”, “hata” vs tüm can sıkıcı kavramları çıkarıp atıyorum ruhumdan. Lügatımı temizleyip, canımın tam sol köşesine bir kırmızı karanfil saksısı konduruyorum, her gün sulanmak üzere.En çok böyle zamanlarda seviyorum kendimi, en çok böyle zamanlarda seviliyorum. Sevginin dayanılmaz hafifliğine sığınıp da, en çok böyle zamanlarda büsbütün, tastamam ‘kabul görüyorum’. Öyle sanıyorum.Fakat mevsimler daimi değildir benim yurdumda. Bir sabah uyanıyorum. Artık her yer, kuru karanfil dolu kırık dökük saksı…

Bu gün pazar, her yer kapalıYalnız çiçek pazarları açık.Hiç bir dilde çiçeklerin adını bilmiyorum, yazıkİ. Berk

Ben baharları hep papatyalarından, karanfillerinden tanırım. İşte bir sabah, karanfil cesetleriyle karşılaşınca anlıyorum sonbaharın geldiğini. Sonrası hazan.Ve sonra, pişmanlıklar da hatalar da tekrar doldururken lügattaki yerlerini, kendilerini bir bir hatırlatıyorlar. Dengeler bozuluyor, geride bıraktıklarım kaydırıyor ayaklarımı, cılız köprü sallanıyor.Bu bir son değil. Bir ölüm, bir öfke, bir umutsuzluk değil aslında. Bu, hayatın ta kendisi benim için. Benim ruhumun coğrafyasında esen iklimin mevsimleri sadece.Her iklimin kendine özgü çiçeklerini açtırıyor içimde hayat.Hayatla tanışmaya çalıştığım, malesef bir türlü tanıyamadığım zamanlardan arta kalan bir miktar acıyı da, siftah parası gibi saklı tutuyorum bilincimin derinlerinde. Bir gün, bu mevsim geçişlerinde, yaşadığım sancının yalnızca ‘hayat’ olduğunu hatırlatsın diye.Biliyorum artık, zamanla değişecek mevsimler; hazan hüznü getirecek, baharsa umudu. Karlar altında kalınca yok oldu sandığım tüm güzellikler yazın ortaya çıkacak tekrar.Her gecenin bir sabahı olacak, güneş mutlaka doğacak; her kışın sonu bahara çıkacak.Demem o ki; dengeyi korumalı, zaman zaman sis kaplasa da her yeri, karşılaşsak da geçmişin dikenleriyle elbet bir rüzgar çıkıp açacak gökyüzünü.Ruhunun yeşerdiği mevsime kavuşanlara selam eder, solmuşları da sevgiyle kucaklarım.

Kendinize iyi bakın!